آنگاه که درون خویش را از خود تهی یافتی و بیرون را خالی از خدا،،...
«قرآن بخوان»

آنگاه که در دریای خروشان زندگی، در چنگال طوفان جهل و ترس اسیر شدی، و ساحل صلاح و صلح و کشتی نجات و رهایی را آرزو کردی،،...
«قرآن بخوان»
آنگاه که، عقلت، احساساتت را به بند کشید و «فکرت» عشقت را، و قوه‌ی پیوستن به یزدان به نیروی عرفان را، از دست دادی...

«قرآن بخوان»
آنگاه که در کوچه‌ باغ‌های یأس، حیران و سرگردان، ناامید و پریشان، در جستجوی قطره‌ای آب کشتزار خشک و قحطی زده اندیشه‌ات را تسلی می‌دهی، از دریای بیکران امید لختی برگیر و...

«قرآن بخوان»
آنگاه که، مرگ را «ختم»، و معاد را، «وهم»، و پندار خود را، «حتم» یافتی،...
«قرآن بخوان»
آنگاه که غرور، وجودت را گرفت و تفاخر شعورت را، ذلت خویش را عزت، و نخوت خویش را، همت یافتی...
«قرآن بخوان»
آنگاه که مرگ خود را دور دیدی، و حیات خویش را جاوید یافتی، و دنیا و آخرت را جدا از هم،،...
«قرآن بخوان»
آنگاه که از درستی گسستی، و بر مرکب سستی نشستی، و به پستی پیوستی.... و در منجلاب تباهی، رهایی را خواستی،...
«قرآن بخوان»
آنگاه که نسیان گریبانت را گرفت، و عصیان دامانت را...
«قرآن بخوان»
آنگاه که نهایت سعادت را، بودن و شهادت را، نهایت حیات، پنداشتی...
«قرآن بخوان»
آنگاه که گذشته را «حسرت»، و حال را «عسرت»، و آینده را «حیرت»، احساس کردی، «شب قدر» را به یاد آور و آنگاه،....

                                                                  .

«قرآن بخوان»

آنگاه که در دل سیاه شب و در اعماق تاریک ظلمات، در جستجوی «نور» و روشنی، ره می‌پویی و در آرزوی صبح و سپیدی، افق را به امید نظاره‌ی «فلق»، می‌نگری تا شاید «طلوع فجر» را در نیمه شب تماشا کنی، «قرآن» را باز کن، تا در فلق برگ‌هایش و در افق اندیشه‌ات شفق را دریابی، آنگاه....«قرآن بخوان»