برد موشک ها به گونه ای بود که وقتی به آسمان تهران می رسیدند دیگر مانند یک هواپیما بودند که سوخت آن تمام شده و در حال سقوط کردن بود و بی تعادل به این طرف و آن طرف می رفتند . خلاصه طولی نکشید که دانشگاههای تهران تعطیل شد . لذا تصمیم گرفتم که به جبهه اعزام شوم . وارد لشکر 7 که شدم مرا به گردان مخابرات واحد ارتباطات معرفی کردند  و بی سیم چی لشکر شدم.

عملیات والفجر 10 بود و ما در منطقه آزاد شده و عقبه لشکر در روستای گچینه عراق بودم. منطقه در دامنه غربی ارتفاعات زاگراس بود و  در بهار و تابستان بسیار خوش اب و هوا و سرسبز بود به گونه ای که برای مثال ملخ هایی به اندازه گنجشک داشت.

 

شب عید فطر رئیس ستاد لشکر مرا خواست و دستور داد که به تمام واحد ها اطلاع دهم که فردا سحر در محل تبلیغات لشکر جهت اقامه نماز عید فطر جمع شوند . من هم به کلیه واحد ها ابلاغ کردم . واحد تبلیغات در دره ای واقع بود که دور آن را ارتفاعات محاصره کرده بود . خودم هم سحرگاه و قبل از طلوع آفتاب در محل بودم .

نماز عید که تمام شد . امامِ نماز پشت تریبون رفت و در حال گفتن این جمله بود که "نماز عید فطر دو خطبه مستحبی دارد" که من دو جنگنده عراقی را دیدم که از دور مستقیم بسمت  دره ما و جمعیت می آمدند . من توجه نفر بغل دستی خود را به آن دو جنگنده جلب کردم . وقتی دیدیم که تا آن لحظه جنگنده ها بمب های خود را رها نکرده اند!. بیم آن را دادم که با دیدن جمعیت ما ، بمب ها را روی جمعیت هدف گیری کنند . لذا با در دست گرفتن پوتین هایمان محل را ترک کردیم .ولی جمعیت هنوز متوجه خطر نشده بود . ما از یکی از ارتفاعات تا نصفه بالا رفتیم که یکی از فرماندهان پشت تریبون قرار گرفت و فرمان "یگان ها بسمت واحد های خود" را صادر کرد . از بالا می دیدیم که جمعیت مثل یک گل باز میشود و هر کس به طرفی پراکنده شد .رزمندگان گردان های مختلف از جمله گردان های بلال و گردان مالک‏اشتر شوشتر  و غیره در جمعیت وجود داشت .

جنگنده ها در حال بمباران شیمیایی شهرهای خرمال، حلبچه و منطقه بودند و برای فرار از دفاع موشکی خودی  به دره ما می آمدند تا آنجا دور زده و به سمت عراق باز گردند . لذا اکثر جنگنده های عراقی که تعداد آنها زیاد بود به دره مقر ما سر میزدند

طولی نکشید که بلاخره  دو جنگنده عراقی شیرجه زدند و روی ارتفاعی که ما تا نصفه بالا رفته بودیم بمب های شیمیایی رها کردند .

تمام رزمندگان که برای نماز عید فطر آمده بودند ماسک شیمیایی همراه نداشتند .لذا می بایست تا محل خود می دویدند  تا ماسک های خود را بردارند . ما هم بسمت فرماندهی لشکر دویدیم . اگر می دویدیم حدود نیم ساعت با سنگرهایمان فاصله داشتیم . وقتی رسیدیم ماسک هایمان را برداشتیم و آن را به سرمان گذاشتیم .

خوشبختانه باد بسمت ایران بود و کسی شیمیایی نشد . الا دو سه نفر که روی ارتفاع بودند.

نوشته شده توسط جانشین دسته در شنبه 92/5/19 و ساعت 9:40 عصر
نظرات دیگران()